مطالعه اثر تعدیل‌کنندگی اندازه شرکت بر ارتباط بین بحران مالی، ساختار مالکیت و مدیریت مالیاتی

مالیات یکی از مهم‌ترین هزینه‌های کسب و کار تحمیل شده به شرکت‌ها است که تاثیر مستقیمی بر سودآوری و ثروت سهامداران دارد. شرکت‌ها در سراسر جهان با بکارگیری روش‌های مدیریت مالیاتی اغلب به دنبال راهکارهایی برای کاهش میزان مالیات تعلق گرفته به سود حاصل از عملکرد خود هستند. مدیریت مالیاتی در واقع استراتژی‌های مختلف برنامه‌ریزی مالیاتی جهت کاهش تعهدات مالیاتی می‌باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش تعدیل‌کننده اندازه شرکت بر رابطه بین بحران مالی، ساختار مالکیت و مدیریت مالیاتی است. ساختار مالکیت مورد استفاده در این تحقیق شامل مالکیت نهادی، مالکیت مدیریتی و مالکیت دولتی می‌باشد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها و آزمون فرضیه‌ها از الگوی رگرسیون خطی چندگانه، به روش حداقل مربعات تعمیم یافته تخمینی (EGLS) استفاده شده است. شواهد و نتایج تجربی پژوهش نشان داد که متغیرهای بحران مالی و مالکیت مدیریتی تاثیر مستقیم و معنادار و متغیر مالکیت نهادی تاثیر منفی بر مدیریت مالیاتی شرکت‌ها دارند. بین مالکیت دولتی و مدیریت مالیاتی رابطه معناداری یافت نشد. همچنین اندازه شرکت رابطه بین بحران مالی و مدیریت مالیاتی را تقویت و رابطه بین مالکیت نهادی و مدیریت مالیاتی را تضعیف می‌نماید. بنابراین می‌توان دریافت شرایط شرکت‌ها شامل نظام راهبری و توانایی آنها در تامین منابع مالی جزء عوامل تعیین‌کننده مدیریت مالیاتی محسوب می‌گردد. همچنین اندازه شرکت نقش این عوامل را در تعیین مدیریت مالیاتی تعدیل می‌کند.